385

19ص.

از جمله تغييرات جمعيتي كه دهه هاي اخير در بيش تر كشورهاي دنيا از جمله ايران در حال وقوع است، پديده ي خانوارهاي زن سرپرست است كه ب هدلايل مختلفي رو به فزوني است. 12٫1 درصد خانوارهاي ايراني در سال 1390 زن سرپرست بوده اند كه اين رقم در سال 1395 به 12٫7 درصد افزايش يافته است. در اين پژوهش با روش تحليل ثانويه ي داد ه هاي سرشماري 1395 به مطالعه ي تطبيقي ويژگي هاي جمعيتي، اقتصادي و اجتماعي زنان و مردان سرپرست خانوار در كل كشور ايران به تفكيك مناطق شهري و روستايي پرداخته شده است. يافته هاي پژوهش بيانگر آن است كه بيش ترين نسبت درصد خانوارهاي زن سرپرست مربوط به مناطق شهري با 12٫7 درصد و بيش ترين نسبت درصد خانوارهاي مرد سرپرست مربوط به مناطق روستايي با 87٫4 درصد مي باشد. سرپرستي مردان در گروه هاي سني مياني در بالاترين حد خود قرار دارد و برخلاف زنان با افزايش سن (گروه هاي سني 75 سال و بيش تر) بار مسئوليت سرپرستي خانوار از دوش مردان كاسته شده است. بيش از 40 درصد زنان سرپرست خانوار، خودسرپرست بوده و به تنهايي زندگي مي كنند، در حال يكه اين نسبت براي مردان بسيار پايين است. بيش از 70 درصد مردان سرپرست خانوار شاغل هستند، در حال يكه اين نسبت براي زنان 12 درصد مي باشد. زنان سرپرست خانوار همچنين از سطح سواد كم تري نسبت به مردان سرپرست خانوار برخوردارند.

مجله ي بررسي هاي آمار رسمي ايران

1397

29

1

95-113

بهار و تابستان