تاملي بر مفهوم،جايگاه و نقش آسمان در معماري مسكوني دوره قاجاريه يزد

چكيده :

در بيشتر خانه‌هاي قديمي در هر لحظه اين امكان وجود داشت كه انسان با آسمان و فضاي نامتناهي ارتباط برقرار كند. انسان احساس مي‌كرد كه جايي كه در آن زندگي مي‌كند جزئي از آن فضاي نامتناهي است؛ لذا به نحوي ارتباط ميان انسان و آسمان برقرار بوده است اما بخش عمده‌اي از خانه‌هاي كنوني اين امكان را ندارند و انسان معاصر در فضايي زندگي مي‌كند كه او را محدود و از آسمان جدا مي‌كند. انسان به صورت ذاتي و فطري به ارتباط با فضاي نامتناهي نياز دارد. انسان براي نامتناهي ساخته شده است و در واقع محدود كردن فضاي نامتناهي و محصور كردن انسان در يك فضاي محدود اصولاً ممد زندگي معنوي انسان نيست و انسان را دربند مي‌كند. از اينرو برخي از كساني كه در آپارتمان‌ها زندگي مي‌كنند نوعي دلسردي، پژمردگي، افسردگي و يأس دارند. معماري بايد به گونه اي باشد كه انسان با فضاي هستي و عالم و آن رمز و راز عالم در ارتباط باشد، يكي باشد و وحدت داشته باشد و اين زماني است كه معمار آنرا درك كند و بتواند آنرا بيان كند. در اين رساله نگارنده سعي نموده تا به اين پرسش كه چه نسبتي بين انسان و آسمان و معماري به عنوان محيط زندگي انسان هست پاسخ دهد و با عنايت به شكاف در ادبيات و فرهنگ ايران و معماري گذشته جايگاه آسمان در نوع نگرش فرهنگ و معماري ايراني را بررسي نمايد.