چكيده :
طراحي منسوجات حوزه مد و لباس يك عرصه زيبايي شناسي متغير و مبتني بر جايگزيني مداوم طرح هاي جديد با هدف بهرهبرداري اقتصادي است. اما امروزه توجه به حفظ محيط زيست و بهرهبرداري از منابع به يك چالش مهم در مسير تداوم حيات انساني بدل شده و در حوزه منسوجات جايگزين نمودن مواد قابل بازيافت، مواد با دوام و استفاده از شيوه هاي توليد منطبق بر معيار هاي زيست محيطي به عنوان جايگزيني متداول براي توليد و به عنوان چالشي نوين در حوزه طراحي مطرح شده است. در اين راستا مجموعه اي از طراحان براي تحقق اين امر به روش هاي نويني براي طراحي منسوجات چون بهره برداري از مواد طبيعي و بازيافتي و استفاده مجدد از منسوجات مستعمل روي آوردند. صنعت نساجي يكي از آلوده ترين صنايع به حساب ميآيد و علت آن استفاده از حجم زيادي از آفت كش ها در كشاورزي و آلودگي شيميايي محيط و مصرف انرژي ميباشد، البته مشكل اصلي آلودگي آب و توليد پساب هايي است كه براي محيط زيست خطري جدي محسوب ميشود و كشور هاي جهان پيوسته مورد تهديد آلودگي قرار مي گيرد. پژوهش حاضر راهبرد ها و رويكرد هاي طراحي و توسعه پايدار مورد بررسي قرار داده و با محوريت قرار دادن بازيافت منسوجات به طراحي لباس هاي ساحلي جديد با استفاده از پارچه هاي مازاد و دورريز در كارگاه هاي خياطي پرداخته است. در نتيجه بازيافت به معناي استفاده مجدد از يك كالا بدون تغيير در ماهيت آن و ورود دوباره به چرخه مصرف كه با كمترين ابزار و امكانات قابل دستيابي است. ميتواند راهكاري مناسب در جهت پايداري و كاهش مواد زائد براي محيط زيست باشد و چرخه حيات منسوج افزايش دهد.
