چكيده :
هدف از پژوهش حاضر تعيين اثربخشي آموزش همدلي بر پرخاشگري و كيفيت روابط با همسالان دانش¬آموزان پسر مقطع ابتدايي ناحيه¬ي يك شهر يزد بود. طرح پژوهش نيمه ¬آزمايشي از نوع پيش¬آزمون-پس آزمون با گروه آزمايش و گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش كليه
دانش¬آموزان پسر مقطع ابتدايي ناحيه¬ي يك شهر يزد در سال تحصيلي97-96 بودند. به روش نمونه¬گيري خوشه¬اي تعداد 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفي به دو گروه آزمايش و كنترل
(هر گروه 15 نفر) اختصاص يافتند. ابتدا پيش¬آزمون بر روي هر دو گروه اجرا شد. سپس افراد گروه آزمايش طي هفت جلسه¬ي 90 دقيقه¬اي تحت آموزش همدلي قرار گرفتند؛ در پايان جلسات مجددا پس¬آزمون بر روي هر دو گروه انجام شد. داده¬ها با استفاده از پرسشنامه پرخاشگري باس و پري (1992)، و پرسشنامه روابط با همسالان هادسون (1997)، جمع¬آوري شد و با استفاده از آزمون آماري تحليل كوواريانس چند متغيره مورد تحليل قرار گرفت. يافته¬ها، حاكي از آن بود كه 75 درصد واريانس نمرات پس¬آزمون گروه آزمايش ناشي از تأثير آموزش همدلي بر پرخاشگري و روابط با همسالان است. بنابراين مي¬توان نتيجه گرفت كه آموزش همدلي بر كاهش پرخاشگري و كيفيت روابط با همسالان تأثير دارد. همچنين آموزش همدلي بر كاهش ابعاد پرخاشگري (فيزيكي، كلامي، خشم، خصومت) دانش¬آموزان مؤثر است.
