چكيده :
پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي خانواده درماني ساختاري بر تعهد زناشويي و سازگاري زناشويي در زوجين مراجعه كننده به مراكز مشاوره يزد در سال 1400 انجام شد. جامعه آماري كليه زوجين مراجعه كننده به مراكز مشاوره يزد بودند. پژوهش حاضر از نوع شبه آزمايشي و در قالب طرح هاي پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل است. حجم نمونه به صورت در دسترس 32 نفر (16 زوج) تعيين گرديد و به صورت تصادفي در دو گروه، 8 زوج در گروه آزمايش و 8 زوج در گروه كنترل قرار گرفتند. گروه آزمايش خانواده درماني ساختاري را طي 9 جلسه توسط درمانگر دريافت كرد. ابزار مورد استفاده در اين پژوهش پرسشنامه تعهد زناشويي آدامز و جونز (1997) و مقياس سازگاري زناشويي اسپانير بود. با توجه به نتايج كه با آزمون تحليل كواريانس اين فرضيه مورد بررسي قرار گرفت مشاهده شد كه آزمون انجام شده معنادار بود بدين معني كه نمرات آزمودنيهاي گروه آزمايش در هر سه زير مقياس تعهد و هر چهار زير مقياس سازگاري در مرحله پس آزمون به طور معني داري بيشتر از آزمودنيهاي گروه كنترل شد. در نتيجه فرضيه اصلي تحقيق تأييد ميشود و خانواده درماني ساختاري بر تعهد زناشويي و سازگاري زناشويي در زوجين مراجعه كننده به مراكز مشاوره يزد مؤثر است
