تعيين اولويت بندي عوامل موثر بر ميزان سرمايه در گردش (مطالعه موردي، شهرستان اردكان)(مديريت سيستم و بهره وري34)

چكيده :

مديريت سرمايه در گردش فعال يك نيازاساسي توانايي سازمان براي سازگاري در يك اقتصاد پرچالش است و به خاطر تاثيري كه بر روي ارزش شركت دارد از اهميت به سزايي برخوردار است .لذا بايد توجه خاصي را به عامل موثر بر سرمايه درگردش وچگونگي ارائه راهكار هايي در جهت بهينه سازي آن معطوف نمود. در اين مطالعه معيارهاي اصلي و زير معيارهاي مربوطه با استفاده از نظر خبرگان( تكنيك دلفي) و بررسي منابع و تحقيقات انجام شده در اين زمينه شناسايي گرديد و از تكنيك تكميل پرسشنامه و تحليل سلسله مراتبي AHP به منظور شناسايي عوامل موثر بر سرمايه در گردش صنايع شهرستان اردكان استفاده شد. معيار هاي اصلي نشان داد معيار سياست گذاري وبودجه بندي با اوزان 476/0 و321/0 داراي بيشترين اهميت و عوامل نقدينگي و ريسك پذيري با اوزان 144/0 و 059/0 در مرتبه هاي بعدي قرار دارند. اين موضوع نشان دهنده اين است كه سياست گذاري شركت ها و نحوه بودجه بندي عوامل موثر در افزايش سرمايه در گردش مي باشد. مقايسه زير معيارهاي معيار اصلي نقدينگي نشان داد معيار بهره وري مهمترين عامل و پس از آن به ترتيب نرخ تورم،ميزان دارايي،ميزان بدهي و تسهيلات ارجحيت داشتند. نتايج در خصوص زير معيارهاي معيار اصلي ريسك پذيري نشان داد عامل سطح رقابت بيشترين ارجحيت با وزن 456/0 و پس از آن به ترتيب عوامل فرصت رشد،ارزش شركت،اندازه شركت و عمر شركت مي باشد. مقايسه زير معيارهاي معيار اصلي سياست گذاري نيز نشان داد سياست متعادل با وزن 726/0 مهمترين عامل و پس از آن به ترتيب سياست هاي محافظه كارانه وتهاجمي ارجحيت داشتند. لذا در جهت بهينه سازي سرمايه در گردش شركتها مي بايست توجه خاصي را به سياست گذاري(انتخاب سياست متعادل)و بودجه بندي دقيق معطوف نمود. همچنين با افزايش بهره وري و نقدينگي ميزان بدهي را كاهش و توان رقابتي شركت را بهبود بخشيد.